เรื่องราวของฉัน

[Narada]

เราเป็นคนนึงที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆเราเป็นคนขวยเขิน ไม่มีความมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนฝูงรวมทั้งคนรอบข้าง จนกระทั่งเราไม่ต้องการที่จะไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีเยี่ยมที่สุดเนื่องจากครอบครัวชอบต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวยาวนานหลายวันเพราะว่าแม่ไปเฝ้าคุณตาที่เจ็บไข้ที่โรงพยาบาล พวกเราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดอยากได้พวกเราเลย พอถึงตอนปิดภาคการศึกษาเราเริ่มมีอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด มิได้พึงพอใจคนรอบข้าง วันแล้ววันเล่าพวกเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานอาหาร พวกเราอยู่อย่างงั้นติดต่อกันนาน แต่เมื่อแม่เห็นว่าพวกเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็พูดว่าพวกเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาเล่าเรียนถึงได้โง่อยู่อย่างนี้ เรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมใจพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อในการเรียนมากมายแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนถึงเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่เก็บงานจนกระทั่งมีความรู้สึกว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกครูว่าร้ายแรงก็ได้โดนครูติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเศร้า  กระทั่งเกือบร้องแต่ว่าเราก็เก็บความรู้สึกไว้สหายก็พากันหัวเราะเรา แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็ไม่รู้ควรทำยังไงกับชีวิต จนถึงตอนนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]